Po drugiej stronie strachu

ADA

Może jutro usiądzie do pisania... w każdym razie postara się Smile

Senszen

Bardzo się cieszę Wesoly

ADA

Na moment zajrzyjmy do Ponderosy...

Kolejny, upalny dzień miał się ku końcowi. Zmęczeni pracownicy Ponderosy zasiedli do kolacji. Jedli w milczeniu nie mając siły, ani ochoty na jakąkolwiek rozmowę. Zaraz po posiłku zarządca rancza Candy Canaday wydał polecenia na kolejny dzień i przypomniał wszystkim o tym, że nazajutrz rozpoczynają pracę o czwartej rano. Oczywiście, nie wzbudziło to entuzjazmu wśród pracowników. Ciężko szurając butami, wstali od stołu. Jedni poszli wprost do baraku położyć się. Drudzy odświeżywszy się nieco ruszyli do Virginia City. O niczym, bowiem tak nie marzyli, jak o zimnym piwie i partyjce pokera. Tymczasem Candy równie zmęczony, jak jego podwładni ruszył w kierunku małego padoku, gdzie wraz z innymi końmi był jego wierzchowiec Rasty. Po drodze wstąpił do stajni po zgrzebło, kopystkę i maść do kopyt. Wziął też wiecheć słomy, którą zazwyczaj przecierał Rasty’ego. Candy nigdy nie zapominał o swoim koniu, a czas spędzony na jego pielęgnacji był dla niego wytchnieniem i okazją do przemyślenia różnych spraw.
- Tak to już jest, Rasty. Kobiety potrafią sprowadzić człowieka na manowce. Najgorsze, gdy się zakochasz – mówił Candy, szczotkując grzbiet konia – wtedy to koniec. Przepadłeś i tylko głową bić w mur. Wiedziałem, że panna Cole nie jest dla mnie. Co ja sobie, do licha, wyobrażałem całując ją na tej cholernej polance?! Kwiatków mi się zachciało! Romantyk, psia kość, się znalazł. Mówię ci, Rasty, to koniec. A teraz, gdy tak pośpiesznie wyjechała, to jestem więcej niż pewien, że żadnych szans u niej nie miałem. Co taka pani nauczycielka mogłaby widzieć w kimś takim, jak ja? A ja? Co niby miałbym jej do zaoferowania? Izbę w baraku? A do tego ta wstrętna baba musiała rozpuścić plotki o Indii i o mnie. Skąd ta wściekła Cucumber w ogóle dowiedziała się, że my… - tu roześmiał się ironicznie. – Jacy my? Widzisz, Rasty, twój pan za dużo sobie wyobraża. Jak ktoś nie ma szczęścia w miłości, to, powinien mieć, chociaż w karty.
- A, co nie masz? Wczoraj wieczorem w „Silver dollar” wygrałeś niezłą sumkę – rzekł ktoś za jego plecami. Candy odwrócił się gwałtownie i ujrzał dobrotliwą, uśmiechniętą twarz Hossa Cartwrighta.
- To ty. Słyszałeś? – westchnął ciężko i powrócił do przerwanej czynności. Rasty cicho zarżał, jakby na potwierdzenie kiepskiego nastroju swego pana.
- Trudno było nie usłyszeć. Straszliwie użalasz się nad sobą.
- Mam powód – stwierdził z zacięciem Candy.
- Doprawdy? – zakpił Hoss. - Zdaje się, że ten „powód” wyjechał dziś rano do Topeki.
- A, co niby miałoby mnie to obchodzić? To dorosła kobieta, może jeździć gdzie jej się podoba.
- Nie powiesz mi, że wyjazd panny Cole nie zrobił na tobie żadnego wrażenia – Hoss przyglądał się spod oka przyjacielowi. – Candy, gdybyś nie wiedział, to trochę cię już znam. Zwykle nie masz tak dużo do powiedzenia, chyba, że na kimś lub na czymś bardzo ci zależy.
- Mnie? Zależy? – prychnął Candy. – Żarty sobie ze mnie stroisz?
- Gdzieżbym śmiał – odparł z obojętnym wyrazem twarzy Hoss. Na chwilę zapadła cisza. Candy skupił całą uwagę na czyszczeniu konia. Był wściekły na siebie za to swoje gadulstwo.
- Chcesz, czegoś od mnie? – spytał nie patrząc na Hossa.
- Właściwie to nie.
- No, i dobrze.
- Nie mam pojęcia, co ona w tobie widzi – rzekł skrzywiwszy się Hoss. – Gdy odwoziłem ją na stację to rozglądała się za tobą. Miała nadzieję, że się z nią pożegnasz.
- A, po co?
- Jeszcze się pytasz? Candy, może nie znam się na kobietach…
- Nie znasz się.
- …ale panna Cole lubi ciebie, może nawet więcej niż lubi.
- Niemożliwe – odparł Candy nadal czyszcząc konia.
- To, dlaczego była bliska płaczu, gdy wsiadała do pociągu?
- Nie mam pojęcia.
- Candy, a może ty jej coś zrobiłeś?
- A w zęby chcesz? – warknął poczerwieniały na twarzy mężczyzna.
- No, teraz mówisz do rzeczy. Dlaczego nie przyjechałeś się z nią pożegnać?
- Przecież wiesz, że musiałem jechać na północne pastwisko.
- Wiem, ale nic by się nie stało, gdybyś to zrobił później. Panna Cole i tak ma wystarczająco dużo zmartwień. Ty nie musiałeś jej dokładać kolejnych.
- W Topece jej przejdzie – odparł Candy i zaczął nacierać słomą boki Rasty’ego.
- W Topece dopiero się zacznie.
- Co?
- Nie wiesz? – Hoss udał zdziwionego, po czym z ironią w głosie powiedział: - no, tak, przecież północne pastwisko jest ważniejsze od uczuć młodej kobiety.
- Mów, o co chodzi – wycedził przez zęby Candy.
- Naprawdę ciebie to interesuje?
- Nie prowokuj mnie… mów i to natychmiast.
- Ojciec panny Cole jest ciężko chory, dlatego musiała jechać do Topeki. Problem w tym, że jej relacje z ojcem nie są najlepsze, ale ze względu na jego stan może będzie zmuszona zrezygnować z pracy w Virginia City.
- Nic nie wiedziałem – wydusił z siebie Candy.
- Gdybyś dał jej szansę może wszystko by ci wyjaśniła.
- Ona tam zostanie, prawda?
- Powiedziała, że postara się wrócić przed rozpoczęciem roku szkolnego. Dała mi też dla ciebie list, choć nie wiem, czy powinienem ci go dać.
- Dawaj i to już – krzyknął Candy odrzucając od siebie wiecheć słomy.
- Masz – rzekł Hoss wyjmując list z kieszeni kamizelki. Canaday delikatnie wziął białą kopertę zaadresowaną drobnym kobiecym pismem. Z wrażenia zagryzł wargi. Chciał natychmiast zostać sam, ale Hoss jakoś nie miał zamiaru zająć się własnymi sprawami.
- Coś jeszcze? - spytał niezbyt grzecznie Candy.
- Tylko tyle, że w piątek będziemy mieć gości.
- I, co?
- A to, że trzeba przygotować Ponderosę na ich przyjęcie. Twoja pomoc by się przydała.
- Dobrze, pomogę – odparł Candy – a teraz mógłbym zostać sam?
- Jasne – Hoss pokiwał ze zrozumieniem głową. – A i daj już spokój Rasty’emu. Ma dość ty twoich zabiegów pielęgnacyjnych. Aż dziw, że jeszcze cię nie kopnął.
- To dobrze wychowany koń.
- W przeciwieństwie do jego pana – mruknął pod nosem Hoss.
- Punkt dla ciebie – odparł zawstydzony Candy. – Przepraszam, nie wiem, co we mnie wstąpiło.
- Może miłość – podpowiedział Hoss.
- Może. Nie myślałem, że aż tak mnie trafi. Kiedyś dawno byłem…
- Zakochany?
- Żonaty.
- Miałeś żonę? – oczy Hossa zrobiły się okrągłe ze zdziwienia. – Nigdy nie mówiłeś.
- Nie było, o czym – odparł posmutniały Candy. – Byłem młody i bardzo zakochany. Myślałem, że ona również, ale pomyliłem się. Wkrótce nasz ślub został unieważniony.
- Jak to?
- Jej ojciec tak sobie zażyczył, a ona…
- Nie sprzeciwiła się?
- Cóż… pewnie zrozumiała, że popełniła błąd. Od tamtej pory nie chciałem z nikim się wiązać, nigdzie zamieszkać na stałe. Dopiero tu w Ponderosie zacząłem oswajać się z myślą, że mógłbym żyć normalnie. Mieć dom, rodzinę.
- Pomyślałeś, że z panną Cole mógłbyś stworzyć taką rodzinę?
- Przemknęło mi to przez myśl, ale ona jest taka… taka…
- Jaka?
- Sam nie wiem – Candy wzruszył ramionami. – Onieśmiela mnie. Boję się, że zbłaźnię się przed nią. Ona jest taka mądra.
- Jest nauczycielką – Hoss uśmiechnął się.
- No, właśnie – odparł Candy. – Momentami czułem się jak uczeń przy tablicy. To zupełnie bez sensu. Powinienem o niej zapomnieć. Im szybciej tym lepiej.
- Może najpierw przeczytaj list od panny Cole i dopiero wtedy podejmij decyzję.
- A, co to zmieni? Ona i ja to dwa różne światy – westchnął Candy.
- Widzę, że nieźle cię wzięło – Hoss poklepał Canaday’a po ramieniu. – Poużalaj się nad sobą, a potem przyjdź do domu. Musimy ustalić plan działania.
- Plan działania? – spytał Candy, utkwiwszy zdumiony wzrok w Hossie.
- No, co ty? Nie pamiętasz?
- Co mam pamiętać?
- Dopiero, co mówiłem ci, że w piątek będziemy mieć gości. Musimy przygotować dom. Jest mnóstwo pracy, a czasu mało. Oprzytomnij chłopie, bo jesteś nam potrzebny. Potem będziesz mógł bujać w chmurach ile tylko zapragniesz.
- Co to za goście?
- Znajomi Ann i Adama, ale to niespodzianka – zastrzegł Hoss. – Pamiętaj, Ann na razie o niczym nie może się dowiedzieć. Niepotrzebnie tylko by się forsowała, a w jej stanie to niewskazane.
- Jasne – Candy skinął głową. – A, jak ona się czuje? Widziałem, że znowu był doktor Martin.
- Na razie bez zmian, ale lepiej, żeby Adam już wrócił.
- Jest źle?
- Nie, ale dobrze też nie jest – odparł Hoss.
- Przykro mi. Ann jest taką serdeczną osobą.
- To prawda. Niektórzy jednak mają zastrzeżenia, co do niej.
- Co takiego?
- To, co słyszałeś. Przedwczoraj moja Edna ścięła się z Almą Cucumber.
- Z tą starą plotkarą? A, o co poszło?
- Cucumber obraziła Ann, nazywając ją tanią dziewką. Edna stanęła w jej obronie i koniec końców, pokłóciły się tak, że pół miasta miało widowisko.
- Tej babie należy się porządna nauczka. O pannie Cole też wygadywała bzdury wyssane z palca.
- Problem w tym, że w przypadku Ann, to nie do końca były takie bzdury.
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Widzisz, moją bratową życie zmusiło do pracy w saloonie, w Placerville. I tam właśnie poznał ją Adam. Pani Cucumber, nie wiadomo skąd dowiedziała się o tym i zrobiła z tego sensację na całe miasto. Nie muszę ci mówić, co wygadywała. Teraz wszyscy o niczym innym nie mówią, a tato boi się, że te rewelacje dotrą do Ann. Wiesz, czym mogłoby się to skończyć?
- Wiem. Pogadam z chłopakami, żeby trzymali gęby na kłódkę, ale zawsze istnieje możliwość, że któryś coś palnie.
- Twoja w tym głowa, żeby do piątku z niczym się nie wysypali.
- Masz to, jak w banku. Większość z nich już odpoczywa, a z pozostałymi pogadam, jak tylko wrócą z Virginia City.
- Dziękuję. – Hoss uśmiechnął się nieznacznie i dodał: - Pasujecie do siebie. Ty i panna Cole. Nie zmarnuj tego. Byłoby naprawdę szkoda.

Senszen

cudnie, widzę, ze Aderato dało się ubłagać Wesoly

A rezultat, jak zawsze, wyśmienity i smakowity Wesoly

Ewelina

Potwierdzam - wyśmienite i smakowite. Komentarz wstawię jutro Very Happy

Senszen

ADA

Senszen, dziękuję serdecznie za długi i interesujący komentarz. Candy wyszedł mi taki trochę... zdezorientowany Mruga

Wpadł jak śliwka w kompot i chyba nie w pełni to do niego dociera. Te wypady kowboi na piwo i poker, gdy w perspektywie mają pobudkę o czwartej rano, tylko z pozoru mogą wydawać się dziwne. Oni są przyzwyczajeni i zahartowani. Najwyżej pojadą do pracy wprost od pokerowego stolika Laughing

Aderato, obiecała, że się postara.

Senszen

ADA

Na razie przejawia dobre chęci Mruga

Ewelina

ADA

Ewelino, bardzo, bardzo dziękuję, za ciekawy komentarz Very Happy

Rozśmieszył mnie Hoss jako kupidynek - cudo! Laughing

Wena na razie współpracuje. Mam nadzieję, że się nie znarowi i jutro będę mogła wkleić ciąg dalszy opowieści Very Happy

Ewelina

To cudownie Very Happy

Senszen

ADA

Wiem, wiem obiecałam, ale jak to nieraz bywa plany sobie, życie sobie Smutny

Senszen

Szkoda... ale poczekam cierpliwie Wesoly