6. Pedagogiczne zapędy weny

Senszen

A może ona jest jedna i tak wędruje?

ADA

Myślałam raczej, że są bliźniaczkami...

Senszen

A to jest lepszy pomysł Wesoly

ADA

To może Crochette i Crochettka

Senszen

Znakomicie Wesoly

Mnie przyszło do głowy Crochette i Kruszonka, ale Chrochetka jest lepsza Wesoly

ADA

To teraz która jest Twoja? Wesoly

Senszen

Chrochetka Wesoly

Pieszczotliwie nazywana przez siostrę Kruszonką Wesoly

ADA

Czyli moja to Crochette. Mruga

Senszen

Miło mi więc poznać nasze nowe weny Wesoly

ADA

To znaczy, że Ty masz: Inspiration, Rationality, Allegorię i Crochetkę. Niezłe stadko. Mruga

Ja poprzestanę na dwóch, choć nie wiem jak Aderato zareaguje na Crochette. Laughing

Senszen

ADA, przypominam nieśmiało o Twojej Medley Mruga

ADA

Medley... zupełnie o niej zapomniałam Embarassed

To w takim razie mam trzy weny. Laughing

Senszen

Powiedziałabym, że obie mamy całkiem pokaźne bukieciki wen Mruga

W sumie nic dziwnego, że gorzej pracują. Nie mogą sie skupić, bo gadają ze sobą Mruga

ADA

Gadają, piją, gadają... nic dziwnego, że nie pracują. Laughing

ADA

część II

- Ależ tu miło – powiedziała Allegoria na widok wchodzących do kuchni koleżanek. – Masz nieźle zaopatrzoną lodówkę – zauważyła widocznie zadowolona i dodała: - i całkiem przyzwoity widok z okna.
- Miałaś napić się wody, a nie myszkować po szafkach, nie przymierzając, jak jakaś szabrowniczka. Po takiej mieszance zemdli cię i dopiero będzie bal – stwierdziła tymczasem Inspiration.
- A wiesz, że chętnie bym potańczyła, na przykład z takim Candy’m, którego aktu Senszen nie chciała namalować, choć ja tak usilnie ją o to błagałam. Wszystko jej podałam na palecie, a ona… ach niewdzięczna – tu Allegoria dramatycznym ruchem przyłożyła dłoń do czoła i westchnęła niczym miech kowalski. Następnie przybrawszy beztroską minę, pociągnęła ze szklaneczki i spojrzawszy na koleżanki z rozmarzeniem, powiedziała: - Candy, Candy… ależ to był mężczyzna.
- Czy tobie aby któraś klepka w głowie się nie poluzowała?
- Co? Nie podoba ci się Candy?
- Nie chodzi mi o niego, tylko o twoje zachowanie.
- Oj, nie bądź taka sztywna – Allegoria beknęła i uśmiechnęła się przepraszająco. – Dobra zabawa nie jest zła.
- Fakt – przyznała Aderato.- To co? Rozkręcamy imprezkę? Znacie jakichś fajnych chłopaków?
- Mowy nie ma! Żadnej imprezki! – krzyknęła wzburzona Inspiration.
- No powiedz sama, Aderato, czy ona jest normalna? – spytała z goryczą Allegoria.
- Według mojego kryterium, jest – przyznała wena spoglądając wesoło to na jedną, to na drugą koleżankę.
- Ciekawa jestem jakie to kryterium?
- Allegorio, nie przybyłyśmy tu, żeby dyskutować o czyjejkolwiek normalności – zauważyła z wyższością Inspiration.
- A ty co? Zamierzasz tu nam belferzyć?
- Co robić? – Inspiration zrobiła duże oczy.
- No jak to co? Belferzyć, pedagogizować, nauczać, a może…
- Wiesz Allegorio – przerwała jej Inspiration – tobie to już nic nie pomoże. Jesteś zdegenerowaną weną.
- Czy ona właśnie mnie obraziła? – Allegoria ze łzami w oczach skierowała pytanie do Aderato.
- Obawiam się, że tak.
- Powiedziałam tylko prawdę. Nie zwykłam kłamać – rzekła dumnie Inspiration.
Allegoria po chwili stuporu ryknęła niczym syrena pokładowa. Jednocześnie z pokoju dziennego, czytaj salonu, dało się słyszeć jakiś rumor, a potem przeciągły, bolesny jęk.
- Zdaje się, że Rationality spadła z fotela – zauważyła, jakby nigdy nic Inspiration.
- Trzeba sprawdzić, czy nic jej się nie stało – zasugerowała przejęta Allegoria.
- I co jeszcze? – spytała z sarkazmem Inspiration.
- A jak coś sobie połamała…
- Co niby?
- Ręce, nogi, albo jakiś inny gnat.
- Szybciej to połamała fotel Aderato. Przecież my weny nie możemy sobie nic połamać, bo…
- Jesteśmy, zwiewne, eteryczne i w ogóle nas nie ma. Ble, ble, ble. – Allegoria wzruszyła ramionami.
- Prosisz, żebym palnęła cię w łeb?
- Koń ma łeb. Ja mam głowę, najpiękniejszą z możliwych, o greckim profilu. Mój nosek jest piękny i niezwykle estetyczny, zresztą, jak cała moja całość – odparła chełpliwie Allegoria.
- Z tego co wiem ludzie z tak zwanym greckim profilem są skromni i powściągliwi, i nie lubią być w centrum uwagi, czego o tobie powiedzieć nie można.
- Tyle tylko, że ja nie jestem człowiekiem. Ja jestem weną. Bytem niematerialnym.
- Celna uwaga. – Zauważyła Aderato i dodała: - a ten fotel to nie jest mój tylko Ady. Ja mam tron.
- Taki prawdziwy, prawdziwy? – Allegoria płynnym ruchem ześlizgnęła się z blatu kuchennego.
- Najprawdziwszy.
- To pokaż – zażądała.
- Chętnie – odparła Aderato i dodała: - jest piękny, a obicie ma w piwonie. Tylko na nim miewam olśnienia.
- Ale epicko – westchnęła Allegoria. – Też taki bym chciała.
- To poproś Senszen – zasugerowała Aderato – tobie na pewno nie odmówi.
- Najpierw ten leniuch musiałaby się wziąć do pracy – wtrąciła Inspiration.
- O kim mówisz? – spytała groźnie Allegoria.
- A jak myślisz?
- Może o Rationality, albo o samej…
- Zamknij dziób – warknęła Inspiration. – Nasza człowieczka nie ma nic do rzeczy. To ty i ta, pożal się Boże śpiąca królewna, jesteście przyczyną zmartwień Senszen. Na jej miejscu dawno bym się was pozbyła.
- Na szczęście nie jesteś na jej miejscu – warknęła Allegoria – a poza tym dopiero co twierdziłaś, że za cały ten bajzel odpowiada Senszen. Tylko nie mam pojęcia o jaki bajzel ci chodziło.
- Ja naprawdę cię kiedyś zatłukę i zawekuję w słoiku na ogórki, albo wystrzelę w kosmos razem ze Sławoszem.
- Ciekawa perspektywa i jakie cudne widoki… tylko chwycić za pędzel i malować, malować… - Allegoria uśmiechnęła się rozmarzona.
- Zaraz dostanę szału – jęknęła Inspiration. – Jesteś skończoną idiotką. Nic nie rozumiesz, ty… ty… pacykaro!
W oczach Allegorii pojawiła się wściekłość. Gdyby wzrok zabijał, pewnym jest, że Inspiration leżałaby już na marach. Atmosfera wyraźnie zaczęła się zagęszczać. Niewiele brakowało, a weny skoczyły sobie do oczu. Widząc, co się dzieje Aderato mężnie wkroczyła między zwaśnione koleżanki i z uroczym uśmiechem, powiedziała:
- Ten tron, a właściwie krzesło, Ada zrobiła specjalnie dla mnie. To takie urocze, nie sądzicie?
- Jak diabli – warknęła tym razem Inspiration.
- To znaczy, że nie chcecie obejrzeć mojego tronu natchnień?
- Nie! – krzyknęły zgodnie Allegoria i Inspiration.
- A ja chcę – rzekła nieco sennym głosem Rationality, rozcierając sobie stłuczone biodro. – Może to tronokrzesło będzie wygodniejsze niż fotel, który, niestety, odmówił współpracy.
- Co to ma niby znaczyć? – Aderato zastygła w bezruchu.
- Oj, nic takiego. Ma zwichniętą jedną nogę, ale to nie moja wina, tylko tej popapranej weny – tu wskazała na Allegorię – jakby nie wyła niczym syrena strażacka, to bym się nie obudziła i nie spadła z fotela, a on by się nie połamał.
- Ada mnie zabije – jęknęła Aderato.
Tymczasem Allegoria poruszona do głębi uwagą Rationality, krzyknęła:
- Wypraszam sobie! Nie wyję niczym syrena strażacka, tylko jak syrena pokładowa. A to jest zasadnicza różnica. Musicie to przyznać.
- To teraz będziemy roztrząsać różnice pomiędzy syreną pokładową a strażacką? – Rationality westchnęła przesadnie.
- Uspokójcie się! Nic nie będziemy roztrząsać, nie po to tu przyjechałyśmy – rzekła kategorycznie Inspiration.
-Właśnie – przytaknęła Aderato i dodała: - zanim Ada mnie unicestwi chętnie dowiedziałabym się, o co wam właściwie chodzi?
- Otóż, sytuacja jest nad wyraz poważna. Poważna i skomplikowana.
- Przejdź do sedna.
- Otóż… - zaczęła wena, ale nie dane było jej dokończyć, bowiem rozległ się dzwonek do drzwi. Aderato ze zniecierpliwieniem pokręciła głową.
- Kogo znowu licho niesie? – mruknęła i otworzyła drzwi.
- No, nareszcie. Już myślałam, że zapuszczę tu korzenie.
- Medley?
- A kogo się spodziewałaś?
- Myślałam, że wyniosłaś się na dobre.
- Jak zawsze szczera aż do bólu – uśmiechnęła się ironicznie Medley. - Miło cię widzieć moja droga. Widzę, że masz gości. Jakaś imprezka?
- Owszem, ale ty nie czuj się zaproszona.
- Aderato tak nie można – szepnęła Inspiration, zszokowana zachowaniem przyjaciółki – ona tak, jak my jest weną, a my, weny musimy trzymać się razem.
- Otóż to właśnie – rzekła Medley. – Szkoda, że nie wszyscy są w stanie to zrozumieć.
- Już dobrze – rzuciła z irytacją Aderato. – Właź do środka.
- Wielkie dzięki – zakpiła i kiwnąwszy na kogoś stojącego poza zasięgiem wzroku weny, dodała: - wchodźcie dziewczyny. Mówiłam, że nie będzie problemu.
- A to kto? – spytała zaskoczona Aderato.
- Weny.
- Doprawdy?
- Mhm. Do tego są bliźniaczkami.
- A jakie sztuki reprezentują?
- Dziewiarską i krawiecką. A co nie widać?
- Czyli weny rzemieślnicze. Poziom niżej.
- I co z tego? – spytała zaczepnie Medley.
- Nic. Tak tylko pytam – odparła Aderato i przyjrzawszy się krytycznym wzrokiem dwóm wzmiankowanym wenom, ubranym w suknie z różnokolorowych włóczek, spytała:
- To jak się nazywacie i czyimi jesteście wenami?
- Ja jestem Crochette i jestem weną Ady.
- A ja nazywam się Crochetka i jestem weną Senszen – powiedziała nieśmiało druga dziewczyna.
- Nie mam pojęcia do czego możecie być im potrzebne – rzuciła lekceważąco Aderato. – Senszen i Ada mają wystarczająco dużo wen. Kolejne są im niepotrzebne, a poza tym brakuje tu miejsca.
- Nie nam to oceniać. Obie panie nas przywołały do siebie i oto jesteśmy. To dla nas prawdziwy zaszczyt, że nas wybrały, i że możemy wraz z nimi tworzyć piękne, a jednocześnie użyteczne rzeczy – odparła z wdziękiem Crochette.
- Też tak myślę – wtrąciła cichutko Crochetka i energicznie skinęła głową, aż podskoczyła jej ciemna grzywka z niebieskim, dziwnie znajomym, pasemkiem. – Senszen w dzierganiu i szyciu jest bardzo uzdolniona i ja zamierzam ją we wszystkim wspierać. Nie ma nic piękniejszego niż wybieranie włóczek, nici, materiałów…
- Daj spokój – przerwała jej Aderato. - Znam ciekawsze wyzwania i nikt mnie nie przekona, że przeplatanie jakichś tam sznurków może przynieść radość i spełnienie.
- Jesteś w błędzie moja droga Aderato – Crochette uśmiechnęła się serdecznie. – Robótki ręczne przynoszą wyciszenie, spokój i prawdziwy relaks. Razem z Crochetką pragniemy, żeby nasze panie były po prostu szczęśliwe i z radością nosiły rzeczy, które własnoręcznie zrobiły, za naszym maleńkim podszeptem.
- Chyba rzygnę – odparła na to wena Ady. – Już bardziej nie można słodzić? Co wy wygadujecie, do licha?!
- Z dziergatek to lepsze lizuski – zauważyła Inspiration.
- Odczepcie się od nich – Medley natychmiast stanęła w obronie nowych koleżanek. – Nie zrobiły wam nic złego, więc nie musicie być dla nich takie wredne.
- Właśnie. Są bardzo sympatyczne – stwierdziła Allegoria i uśmiechnąwszy się do posmutniałych Crochette i Crochetki, powiedziała: - jestem Allegoria, wena Senszen.
- Miło nam – odpowiedziały równocześnie.
- Napijecie się drinka? Robię naprawdę wyśmienite.
- Jeśli to nie problem, to chętnie – odparła Crochette, a Crochetka skinęła wdzięcznie głową.
- To za mną dziewczęta – Allegoria poprowadziła je do salonu i wskazując miejsca przy stole, rzekła: – rozgośćcie się. Na pewno jesteście bardzo zdrożone. A tak nawiasem mówiąc to macie piękne suknie, takie barwne i te struktury. Same robiłyście?
- Tak - Crochetka uśmiechnęła się nieśmiało.
- Rewelacja - rzekła szczerze Allegoria.
- To bardzo miłe, co powiedziałaś.
- Daj spokój. Czuję, że się zaprzyjaźnimy – odparła, opróżniając barek Ady.
- A ty od czego jesteś weną?
- Malarstwo, rysunek… ogólnie rzecz biorąc sztuki piękne. Niestety, obecnie jestem na bezrobociu. – Allegoria wyjęła z kredensu kieliszki i postawiła na stole. Uważnie przyjrzała się wyjętym z barku butelkom różnych alkoholi. Przez moment zastanawiała się i pstryknąwszy palcami, radośnie stwierdziła: - specjalnie dla was na powitanie zrobię Old Fashioned.
- Old… co? – Crochette zrobiła zdziwioną minę.
- Old Fashioned. Nie znasz? To klasyczny drink na bazie bourbonu lub whiskey. Jest kwintesencją elegancji.
- Tak? To chętnie spróbujemy – odparła Crochette, a Crochetka uśmiechnęła się tylko, obiecując sobie w duchu, że wydzierga Allegorii najpiękniejszą suknię pod słońcem.
- A co tu się dzieje?! – Aderato wkroczyła do salonu, próbując pozbyć się uczepionej jej ramienia Medley. Za nimi kroczyła Inspiration i przysypiająca Rationality.
- Pełnię honory pani domu – odpowiedziała z bezczelną miną Allegoria.
- Co robisz?!!! – krzyknęła z niedowierzaniem Aderato. – Trzymajcie mnie, bo jak ją palnę, to zatłukę gadzinę jedną! Ona rządzi się w MOIM DOMU! MOIM! Czego, śpiąca królewno? – zwróciła się w tak „kulturalny” sposób do Rationality, stojącej z uniesioną do góry prawą dłonią.
- Ja w kwestii formalnej – ziewnęła.
- Mów zanim nam tu uśniesz.
- Po pierwsze to nie dom, a mieszkanie, po drugie nie jest twoje tylko Ady, a po trzecie Allegoria robi wyśmienite drinki.
- I co w związku z tym?
- Napijmy się, uspokójmy emocje i… cieszmy się z nowych koleżanek.
- To całkiem niezły pomysł – przytaknęła Inspiration.
- Ale przecież miałyśmy porozmawiać – Aderato nie wydawała się być zadowolona. – Chyba po to przyciągnęłaś tu Allegorię i Rationality.
- To może poczekać.
- Tak nagle nie masz już problemów?
- Ma, ma – odpowiedziała w imieniu Inspiration, Rationality.
- Mów i to natychmiast, o co chodzi?
- O AI ! – krzyknęła rozdzierająco Inspiration.

Ciąg dalszy niewątpliwie nastąpi... Mruga