Po drugiej stronie strachu

ADA

Jeśli tak odebrałaś Larry'ego to właśnie o to mi chodziło Smile

Widzę, że bardzo interesuje Cię podróż Candy'ego. Miałam o niej nie pisać, ale porozmawiam z Aderato i może coś "skrobniemy" Mruga

Senszen

ależ oczywiście, że mnie interesuje Wesoly

Bardzo podoba mi się Twoja interpretacja Candy'ego i chętnie o niej czytam Very Happy

ADA

Nie pozostaje mi więc nic innego, jak zapędzić Aderato do pisania

Senszen

Ewelina

Przeczytałam, bardzo piękny fragment. Skomentuję jutro.

ADA

Ewelina

Senszen

Senszen

ADA

Ewelino, Senszen dziękuję bardzo za ciekawe i miłe komentarze. Very Happy

Ewelino, pani Cucumber ma swoje powody dla których tak podle traktuje wszystkich wokół. Już wkrótce to się wyjaśni. Smile

Co do Larry'ego to chłopiec dodał sobie trzy lata, bo uznał, że wtedy ludzie będą się z nim bardziej liczyć. Był, jak na swój wiek dość wysoki i to mogło wszystkich zmylić (tylko nie Hossa Mruga

). Poza tym w tamtych czasach nie zwracano szczególnej uwagi na takich 17-letnich młodzieńców. Gorzej byłoby, gdyby Larry przyznał się do swojego wieku. Wtedy faktycznie trafiłby do sierocińca, a stąd do jakiejś rodziny niezwykle potrzebującej parobka lub do pracy w kopalni. Nawiasem mówiąc kwestię sierot w USA, w XIX wieku całkiem nieźle przedstawiła Sara Donati w książce "Złota godzina".

Senszen, Candy jest markotny i pilnie potrzebuje wolnego, bowiem coś sobie uświadomił Mruga

. Crazy zostanie pozbawiony resztek zębów przez nieocenionego doktora Martina Very Happy

Być może dobry doktor zostawi mu jakieś siódemki i ósemki. W każdym razie na krwisty stek będzie sobie mógł popatrzeć. Laughing

Adam nie mógł tak od razu zwolnić Parker, gdyż bądź, co bądź był to pracownik jego ojca. Po tak długiej nieobecności w domu Adam nie chciał, żeby jego postępowanie zostało odebrane jako szarogęszenie się.

Koleżanki jeszcze raz dziękuję za komentarze i czas poświęconym mojemu opowiadaniu. Very Happy

Senszen

Czas tak poświęcony to czysta przyjemność Wesoly

ADA

Pogoniłam Aderato, więc może jutro coś wkleję, ale czy wyjaśni się co takiego uświadomił sobie Candy, to tego nie wiem. Rolling Eyes

Senszen

czekam

ADA

Odcinek miał być zupełnie inny, ale pomyślałam, że zanim Adam wróci z San Francisco to warto byłoby wspomnieć jeszcze o Larrym...

Zapraszam Smile

Hoss ze szklaneczką whiskey w dłoni siedział w fotelu i rozmyślał o rozmowie z Larrym Perkinsem. Opowieść chłopca każdego by poruszyła, no może z wyjątkiem takiego bydlaka, jak Crazy Parker. Dobrze, że Jerry Shank zabrał go do doktora Martina, bo w przeciwnym razie to nie lekarz, a grabarz byłby mu potrzebny. Larry, zapewniony, że nie zostanie wyrzucony z Ponderosy, a przede wszystkim nakarmiony, czując, że może zaufać Hossowi opowiedział mu, o tym, co przeżył w swoim krótkim życiu. Miał zaledwie osiem lat, gdy jego rodzice postanowili wyjechać do Kanady w poszukiwaniu lepszego życia. Droga była daleka, a szlak prowadzący do ich Edenu trudny i niebezpieczny. Nic, więc dziwnego, że państwo Perkins postanowili powierzyć swego jedynaka opiece siostry pani Perkins. Ustalono, że Larry zostanie u rodziny dopóki jego rodzice się nie urządzą. Mijały dni i tygodnie, a wiadomości od państwa Perkins, przychodzące początkowo regularnie, stawały się coraz rzadsze, by w końcu zupełnie ustać. Siostra pani Perkins próbowała dowiedzieć się czegoś o zaginionych krewnych, ale bez rezultatu. Podejrzewano, że rodzice Larry’ego zginęli w wypadku, albo padli ofiarami mordu. Nigdy tego nie wyjaśniono, a chłopiec stał się sierotą. Niewielka kwota pieniędzy, jaką państwo Perkins zostawili na utrzymanie syna, wyczerpała się dość szybko i w związku z tym wuj Larry’ego nie był już zadowolony z jego obecności. Zresztą na każdym kroku, dawał to chłopcu do zrozumienia, szturchając go, czasem bijąc, a w najlepszym wypadku wyzywając od darmozjadów. Podobnie, za cichym przyzwoleniem ojca, zachowywało się dwóch kuzynów Larry’ego. Dopiero ciotka chłopca, zauważywszy, jak jest traktowany położyła kres tym niecnym praktykom. Ta niezwykle silna i stanowcza kobieta zrobiła swojej rodzinie karczemną awanturę i zapowiedziała, że póki ona żyje, Larry’emu nie może spaść włos z głowy. Jest ich bliskim krewnym, który nie ze swojej winy został zupełnie sam. Przede wszystkim zaś jest małym dzieckiem bardzo potrzebującym uczucia. Awantura musiała pomóc, bo odtąd nikt już nie szturchał Larry’ego, ani na niego nie krzyczał. Tylko od czasu do czasu, kuzyni chłopca, pozwalali sobie na złośliwe uwagi pod jego adresem. Larry w zasadzie nie sprawiał problemów wychowawczych, a w szkole był najlepszym uczniem. Gdy skończył dziesięć lat zaczął chwytać się drobnych prac zarobkowych. Każdy tak zdobyty cent oddawał ciotce. Był dumny, że mógł, choć w niewielkim stopniu dołożyć się do domowego budżetu. I tak jego życie toczyło się w miarę spokojnie. Pewnie dalej tak by było, gdyby ciotka Larry’ego nagle nie zmarła. W dniu jej pogrzebu, zaraz po powrocie z cmentarza, wuj wyrzucił chłopca z domu, pozwalając mu w swej łaskawości zabrać osobiste rzeczy. Gdy znalazł się na ulicy miał trzynaście lat i przerażenie w oczach. Szybko jednak zrozumiał, że jeśli chce przeżyć musi być twardy i musi być… starszy. Dlatego też, aby uniknąć sierocińca, którym straszył go wuj i kuzyni, dodał sobie trzy lata. Na ogół wierzono, że ma tyle lat ile podaje, ale gdy tylko ktoś wątpił w jego słowa, Larry natychmiast zbierał swoje manatki i zmieniał miejsce pobytu. Oczywiście „miejsce pobytu” to było określenie na wyrost. Larry, bowiem nigdy nie wiedział gdzie ułoży się do snu i czy rano będzie miał, co jeść. Szybko zorientował się, że największe szanse na zarobienie paru dolarów ma na dużych targach bydłem. Było tam, co prawda niebezpiecznie, ale zawsze mógł znaleźć jakąś pracę, za którą płacono choćby jedzeniem. Kręcił się więc przy kowbojach z nadzieją, że znajdzie, jakieś miejsce przynajmniej na kilka najgorszych zimowych miesięcy. Niestety, o w miarę stałe zajęcie było trudno. Sezon przepędu bydła kończył się i nikt nie potrzebował niewykwalifikowanego pracownika. Ktoś powiedział Larry’emu, że wciąż budowane są nowe linie kolejowe i tam właśnie potrzebne są ręce do pracy. I pewnie skończyłby przy układaniu torów, gdyby nie zetknął się z kowbojami z Ponderosy. Tak długo się przy nich kręcił, że wreszcie zwrócił uwagę jednego z nich. Starszy, zgarbiony i wciąż żujący tytoń mężczyzna, jak później się okazało Ted Field, zaczął z nim rozmawiać. Błyskawicznie zorientował się, że chłopakowi bardzo zależy na znalezieniu jakiegoś zajęcia, a że akurat czterech jego kolegów zrezygnowało z pracy, bez namysłu przedstawił go szefowi spędu, a jednocześnie zarządcy ogromnego rancza będącego własnością rodziny Cartwrightów. Larry miał szczęście, że natrafił na Candy’ego Canaday’a, który mając dużo spraw na głowie, nie zadawał zbyt wielu pytań i po prostu go zatrudnił. I tak Larry zaczął pracować dla Cartwrightów. Wykonywał wszystkie polecenia i starał się nie rzucać w oczy. Wieczorami lubił przyglądać się, jak starsi koledzy grają w pokera. Z czasem, gdy pokazano mu zasady gry, dołączył do nich. Dawał sobie całkiem nieźle radę i tym właśnie zwrócił uwagę Hanka „Crazy” Parkera, który w przypływie dobrego humoru, powiedział, że da mu parę lekcji pokera. Początkowo Larry był zachwycony. Wreszcie ktoś interesował się nim, nieomal opiekował. Tyle tylko, że Crazy jedynie z początku był miły. Pokazał mu kilka pokerowych sztuczek i uznał, że to wystarczy, a chłopaka zaczął traktować, jak własnego służącego. Nie wiadomo, czym to wszystko by się skończyło, gdyby nie sprawa z panią Cartwright. Larry naprawdę był przerażony. Nigdy nie darowałby sobie, gdyby tej miłej pani coś się stało.
Tak pokrótce przedstawiała się historia Larry’ego Perkinsa. Hoss wciąż widział niebieskie, wystraszone oczy chłopaka. I choć w całej tej historii z Ann nie było winy Larry’ego, to gotów był ponieść karę. Zdawał sobie sprawę, że może stracić posadę i ciepły kąt, ale o nic nie prosił. Stał przed Hossem przerażony i po dziecięcemu dumny. To właśnie wtedy Cartwright podjął decyzję, że pomoże temu dzieciakowi i da mu szansę na godziwe życie.
- Tak jak chciałeś, wszyscy czekają – powiedział półgłosem Candy.
- Co takiego? – spytał wyrwany z zadumy Hoss.
- Kazałeś zebrać wszystkich robotników. Czekają w baraku.
- Ano tak – rzekł odstawiając pustą szklaneczkę na stolik. – Chodźmy i miejmy to za sobą.
- Hoss, zaczekaj – Candy położył dłoń na ramieniu mężczyzny. – Co zrobisz z chłopcem? Chyba nie odeślesz go do baraku?
- Zostanie przy mnie. Znajdę mu jakieś zajęcie. Do naszych kowboi już nie wróci. Teraz razem z Hop Singem szykuje sobie posłanie w tym nieużywanym pomieszczeniu na tyłach domu. Będzie miał tam cicho i wygodnie.
- Hoss, naprawdę chcesz mu pomóc?
- Tak. A dlaczego tak cię to dziwi?
- Wcale mnie nie dziwi – odparł pocierając brodę Candy. – Po prostu żal mi chłopaka i pomyślałem, że mógłby zamieszkać ze mną.
- Dzięki, ale Larry ma już gdzie mieszkać.
- No, tak. To, co? Idziemy porozmawiać z tymi ananasami?
- Nie mamy wyboru – rzekł westchnąwszy Hoss. – Prowadź zarządco.

Po burzy powietrze stało się czyste, rześkie i świeże. Wreszcie było, czym oddychać, a wieczór, niezwykle piękny z gwiazdami jasno świecącymi na niebie, stanowił dobrą scenerię do romantycznych spacerów, a nie do rozmowy z twardymi, nieokrzesanymi kowbojami. Hoss tylko ciężko westchnął i przyśpieszył kroku. Chciał mieć tę nieprzyjemną rozmowę za sobą. Tymczasem pracownicy Ponderosy zastanawiali się głośno i w niewybrednych słowach, czego o tak późnej porze mógłby chcieć od nich Hoss Cartwright. Candy nie zdradził się ani słowem, tylko kazał im nie ruszać się z miejsca. Czekali, więc w baraku, tęsknie spoglądając w kierunku otwartych na oścież drzwi. Część z nich chciała się już położyć, część, żądna rozrywki, wyskoczyć jeszcze do miasta. Gdy wreszcie Hoss i Candy pojawili się, powitał ich wyraźnie znudzony, a nawet zniecierpliwiony pomruk. Hoss omiótł wzrokiem zebrane towarzystwo i nic nie robiąc sobie z niezadowolenia malującego się na ich twarzach rzekł:
- To, że jesteście twardymi kowbojami, wiedzą wszyscy. Tak samo jak to, że praca na ranczo do łatwych nie należy. Tu nie ma czasu na użalanie się nad sobą, czy innymi. Nie zwalnia was to jednak z bycia ludźmi, a tego ostatnio wam zabrakło.
- Hoss, o co ci właściwie chodzi? – spytał siedzący przy stole i żujący tytoń Ted Field. – Na umoralniające gadki trochę za późno. To, co zrobił Crazy było świństwem, ale nikt z nas nie będzie ponosił odpowiedzialności za jego niewyparzoną gębę.
- Nie chodzi mi o Parkera. To zamknięta sprawa.
- To, o co? – Ted utkwił w Hossie zmęczone spojrzenie.
- Czy jesteście zadowoleni z pracy w Ponderosie? – spytał zupełnie nieoczekiwanie, przyglądając się zgromadzonym kowbojom. Mężczyźni zaskoczeni spojrzeli po sobie, ale twierdząco skinęli głowami.
- Czy byliście dobrze traktowani?
- Tak – odpowiedzieli zgodnie.
- A, czy na czas mieliście wypłacane wynagrodzenie?
- Tak.
- A jedzenie? Czy było dobre i czy nikt wam go nie wydzielał?
- Jak to: czy było dobre? Jest dobre. Hop Sing jest wspaniałym kucharzem. Na żadnym ranczo tak nie karmią, jak w Ponderosie – odpowiedzieli jeden przez drugiego.
- To znaczy, że nigdy, odkąd tu pracujecie, nie byliście głodni.
- Nigdy! – krzyknęli chórem.
- Bardzo mnie to cieszy – odparł z nieskrywaną ironią Hoss. – Szkoda tylko, że nie wszyscy mogli napełnić sobie brzuchy.
- Chodzi, o tego głupka Larry’ego? – spytał jeden z mężczyzn i zaśmiał się, jak z dobrego dowcipu. Inni poszli w jego ślady, ale jedno spojrzenie Hossa wystarczyło, żeby przestali się śmiać. Candy, oparty ramieniem o framugę drzwi, przysłuchiwał się tylko, tej dziwnej rozmowie. Jednak uważny obserwator zauważyłby, jak z każdym padającym słowem zmienia się jego wyraz twarzy, a dłonie zaciskają się w pięści. Tymczasem Ted Field splunął przeżutym tytoniem i poprawiwszy się na krześle powiedział:
- Nikt mu nie bronił jedzenia.
- Z wyjątkiem Parkera. Wiedzieliście o tym i żaden z was się temu nie sprzeciwił.
- Ale, o co tyle hałasu? Nikt, go nie głodził. To były tylko takie żarty - rzekł jeden z kowboi.
- Chłopak, jest trochę nierozgarnięty, ale musi nauczyć się walczyć o swoje. Życie to nie jest bajka – dodał drugi.
- Właśnie. Dorosłość bywa bolesna – wtrącił filozoficznie Ted.
- Bardzo odkrywcze. Akurat po tobie Ted, nie spodziewałem się takich złotych myśli.
- Cóż chcesz. Z upływem lat człowiek zyskuje na życiowej mądrości.
- W twoim przypadku jest wręcz przeciwnie – zauważył złośliwie Hoss.
- Dobra – Field zerwał się z krzesła – mów, o co ci chodzi?!
- A o to, że pozwoliliście, żeby Parker znęcał się nad Larrym.
- Chłopak jest dorosły. Powinien się bronić. Nam nic do tego! – krzyknął jeden z kowboi, a drugi dodał:
- Ma siedemnaście lat. Ja w jego wieku…
- Nie ma czternastu – przerwał mu Hoss. – To jeszcze dziecko! I, co? Nadal będziecie uważać, że nic się nie stało?
Odpowiedziała mu cisza. Mężczyźni, zupełnie zaskoczeni, zaniemówili. Wreszcie Ted cicho spytał:
- To prawda?
- A myślisz, że robię sobie żarty?
- Nie miałem pojęcia, że dodał sobie aż trzy lata. Prawda jest chudy, ale wysoki. Wyglądał na starszego. – Ted podrapał się po głowie. – No, dobra, głupio wyszło. Zawaliliśmy sprawę.
- Owszem.
- Co z nim zrobiłeś?
- Naprawdę cię to interesuje?
- Tak – przyznał cicho Ted.
- Od dziś będzie pod moją opieką.
- Kiedyś mówił mi, że jest sierotą.
- To prawda.
- Biedny chłopak.
- Już nie, bo znalazł przyjaciół.
- Hoss, masz rację, w stosunku do Larry’ego zachowaliśmy się okropnie, ale ta robota od świtu do zmierzchu w kurzu i upale pozbawia nas wyobraźni i jakichkolwiek uczuć. Jest mi naprawdę przykro… gdybym mógł jakoś mu pomóc… - głos Teda nieznacznie się załamał.
- To, co mówi Ted to święta racja – wtrącił jeden z kowboi.
- Nikt wam nie obiecywał, że będzie łatwo i przyjemnie. Wiem doskonale, jak ciężka to praca. Nie zwalnia to was jednak od wzajemnej troski i zainteresowania – odparł Hoss.
- Chyba nie każesz nam trzymać się za rączki? – zażartował Ted.
- Nie. Wystarczy, że będziecie się wzajemnie szanować.
- Tylko tyle?
- W zupełności wystarczy – rzekł Hoss. – I zapamiętajcie sobie: póki to ranczo należy do Cartwrightów nikt z zatrudnionych pracowników nie będzie głodował, ale też nikt nie ma prawa zabierać drugiemu jedzenia, bo to jedzenie daje wam Ponderosa. Czy to jasne?!
- Jasne, panie Cartwright! – krzyknęli wszyscy, jak jeden mąż.
- A teraz róbcie, co chcecie, ale pamiętajcie, że jutro rozpoczynacie pracę o piątej, ani minuty później.
- I lepiej weźcie sobie do serca, to, co powiedział pan Cartwright. W przeciwnym razie wasze dniówki będą o jedną czwartą mniejsze – dodał spokojnym głosem Candy.
- No, co ty, Canaday? Za jedną minutę taka kara? – kowboje patrzyli na niego zdziwieni.
- Chcecie się przekonać?
- Niekoniecznie – mruknęli jedni, drudzy zaś stwierdzili, że lepiej cicho siedzieć.
Tego wieczoru, światło lamp w baraku pracowniczym zgasło wyjątkowo wcześnie. Żaden z kowboi nie miał ochoty na wypad do Virginia City.

Senszen

Bardzo ciekawy odcinek Wesoly

doskonale przedstawiłaś dobre serce Hossa Wesoly

Więcej napiszę później, jak się dorwę do klawiatury Mruga